12 cech charakteru DDA

Dorastając i kształtując się, dziecko nabywa szereg cech, które później determinują jego dalszą drogę życiową. Nawet jeśli sam nie wchodzi w uzależnienie, to jego doświadczenia z dzieciństwa stanowią podstawę funkcjonowania w różnych przestrzeniach życia.

1. Normą dla osób wychowanych w rodzinach dysfunkcyjnych jest albo powtarzanie tego, co w rodzinie pierwotnej bądź budowanie swojej tożsamości na zasadzie „Ja będę inny, u mnie będzie inaczej”. W efekcie nie mając punktu odniesienia i tak następuje powtarzalność schematów osobistych. Dorosłe dzieci alkoholików bardzo często gubią się w swoim postępowaniu, przeżywają dużo frustracji i poczucia winy, mimo że chcą jak najlepiej.

2. Trudno być im konsekwentnymi w planach i działaniach życiowych, w ich rodzinach wszystko było na opak, zależało od kaprysów alkoholika i jego stanu. Nie dotrzymywania umów, przeżywania licznych zawodów, niespełnionych obietnic spowodowało, że w dorosłym życiu kieruje się zasadą „lepiej w ogóle tego nie zaczynać”.

3. Często kłamią, bojąc się odrzucenia lub wywołania jakichkolwiek trudnych uczuć.

4. Oceniają siebie bez litości. Ponieważ często byli poddawani nieustannej krytyce ze strony rodziców, a całe ich istnienie przesiąknięte było świadomością o ich bezużyteczności i nieadekwatności. Cokolwiek robisz, wszystko jest złe i głupie.

5. Nie potrafią się zrelaksować i cieszyć życiem. W dzieciństwie ta część była minimalizowana i co do zasady karana. Wywierają na siebie ciągłą presję bycia naj.

6. Mają trudności z wyrażaniem intymności i budowaniem bliskich satysfakcjonujących relacji. Bycie zbyt blisko powoduje przeżywanie poczucia zagrożenia. Dziś mu zaufasz, a jutro będziesz skrzywdzony. Uczucia są niebezpieczne i nikt nie musi ich widzieć. To jest „histeryzowanie” za które poirytowanie rodzice karcą.

7. Przesadnie reagują w sytuacjach, w których tracą kontrolę. Utrata kontroli nad sytuacją, niemożność wykonania uniku na czas, mogła być dla dziecka niebezpieczna. Teraz próbują swój wewnętrzny lęk ukoić poprzez kontrolę wszystkiego i wszystkich na zewnątrz.

8. Potrzebują̨ ciągłego potwierdzania z zewnątrz i gwarancji, że postępują słusznie. Ich postępowanie było odbierane w zależności od niedojrzałych potrzeb dorosłych. Raz to samo zachowanie mogło być oceniane infantylnie i wyśmiewane, innym zaś razem jako niezwykłe dojrzałe. DDA wyrasta w poczuciu „nie wiem kim jestem, czego chcą ode mnie inni”.

9. Z dzieciństwa niosą dużo wstydu, poczucia inności i nieadekwatności. W dzieciństwie musieli ukrywać bolesną prawdę przed rowieśnikami. Spotykali się częstko z brakiem rozumienia, napiętnowaniem i gorszym traktowaniem. Nie było im dane rozwijać się jak inne dzieci. Nie mogli zapraszać do swojego domu przyjaciół.

10. Czują się odpowiedzialni za los innych, przedkładają ich potrzeby nad swoje. Myślą, że są niezbędni, aby nic się nie stało złego. Zbyt duże obciążenie emocjonalne i nadmierne angażowanie się w życie innych powoduje niechęć do jakichkolwiek relacji.

11. Zwykle są lojalni nawet wobec tych, którzy wobec nich nie są lojalni. Nawet wbrew zdrowemu rozsądkowi lojalność i paraliżujący lęk przed porzuceniem jest nadrzędny do instynktu samozachowawczego.

12. Reagują impulsywnie i nadmiarowo. Mają problem w samoregulacji emocjonalnej. Większość działań jest podszyta lękiem i okrutnie oceniania przez nich samych. Co powoduje, stanie w miejscu w swoim rozwoju.

Autor: XXX